Świąteczna impresja

Grudzień

Masz 17 lat. W domu  albo bywasz  gościem, albo tkwisz przed komputerem ze słuchawkami w uszach i z udawanym lekceważeniem obserwujesz to całe świąteczne zamieszanie. Kumplom mówisz, że „będzie trzeba jakoś wytrzymać ten wigilijny spęd”, zaklinasz się, że nie sprzątniesz bałaganu „bo to przecież mój pokój” ale w końcu… stajesz w kolejce po świątecznego karpia, niby od niechcenia umyjesz okna, wyręczysz matkę w powieszeniu firanek i choć nie wierzysz w te bzdury, to czasami nawet już w połowie grudnia spoglądasz wieczorem przez okno i zastanawiasz się, w której stronie nieba pojawia się pierwsza gwiazdka, by w Wigilię jej za długo nie szukać…

Bo tak naprawdę, choć za nic się do tego nie przyznasz, to czekasz na te święta.

Bo tak naprawdę lubisz ten czas wyciszenia i ciepła, poprzedzony pośpiechem, gwarem, szukaniem prezentów, pieczeniem ciasta.

Bo ten jeden raz w roku nie drażni Ci zebrana gromadnie rodzina i wcale nie dla świętego spokoju zakładasz tę ekstra  koszulę i wiążesz krawat.

I choć na pamięć znasz historię opowiadaną przez Babcię o tym, jak Dziadek nie mógł zabić karpia i jedli szprotki w oleju, a karp jeszcze długo po świętach okupował wannę…to uśmiechasz się wcale nie z uprzejmości.

I choć nie przepadasz za śledziami i  ryby to też nie twoja bajka – to rejestrujesz uśmiech matki, gdy chwalisz „ no nawet smaczne te rybki, a barszczyk z uszkami to jak zawsze palce lizać…

I jednak odczuwasz dreszczyk emocji, gdy odwijasz pięknie opakowany prezent i jak co roku dziwisz się, skąd oni wiedzieli,  że marzysz właśnie o tym.

Nie śpiewasz kolęd, co to – to nie,  ale gdy matka jasnym głosem zacznie „Bóg się rodzi, moc truchleje”, a ojciec dołączy do niej basem – to myślisz, że dobrze być domu i mieć ich wszystkich blisko.

Barbara Buller